เธอคนนั้น...จำไปจนวันตาย

ข้อมูลเบื้องต้น

        เด็กสาวคนหนึ่ง ชื่อพิชชา ต้องมาตามหาเพื่อนแท้ เนื่องจากเพื่อนคนล่าสุดพึ่งทิ้งเธออย่างที่เธอไม่รู้ว่าทำไม 
................................................................................................................................

เนื้อเรื่อง

ไม่จริงอ่ะ! อีกแล้วหรอ

“ฟ้า...เราเลิกเป็นเพื่อนกันเถอะ”

ให้ตายสิ ฉันต้องเจอประโยคแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนกัน ถ้าเป็นประโยคที่หลุดออกมาจากเพื่อนที่ฉันไม่ค่อยจะสนิทฉันจะไม่ว่าอะไรเลย แต่นี่มันออมาจากปากของคนที่ฉันคิดว่าเป็นเพื่อนที่ฉันไว้ใจมากที่สุด เชื่อใจมากที่สุด แบบนี้เค้าเรียกว่าอะไรล่ะ หักหลังเหรอ หรือจะแย้งว่าแค่ทิ้งไปเฉยๆ

          ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมทุกๆคนถึงต้องทิ้งฉันไปด้วย ฉันทำอะไรผิดนักหนาแทบทุกคนจะรู้ดีว่าฉันเป็นคนที่หาเพื่อนใหม่ได้ง่าย แต่พวกเขาคงไม่เข้าใจความรู้สึกของฉันหรอกว่ามันน่าเจ็บปวดแค่ไหนที่โดนสิ่งมีชีวิตที่เค้าเรียกกันว่า”เพื่อนรัก”ทิ้งไปอย่างไม่ใยดี  ทุกๆครั้งเพื่อนที่ไม่ใช่พวกเดียวกับคนที่ทิ้งฉันไปมักจะมาไถ่ถามแบบเป็นห่วงฉันเสมอ ซึ่งฉันก็ตอบประโยคเดียวกับที่ฉันเคยตอบคนอื่นๆมาในอดีต

“ไม่เป็นไรหรอกน่า...เราเคยฟังมันจนด้านแล้วล่ะ”                                                ทุกคนคงจะสงสัยสินะว่าทำไมฉันคิดมาขนาดนี้แล้วฉันน่าจะบีบน้ำตาดราม่าให้เต็มที่ไปเลย อุตส่าห์มีคนมาสงสารขนาดนี้แล้ว แต่ฉันขอแย้งไว้ก่อนเลยนะว่าฉันไม่ใช่     คนขี้แงอย่างนั้นหรอกนะ แต่ช่างมันเถอะ อดีตผ่านมาแล้วฉันคงต้องปล่อยให้มันผ่านไป ตอนนี้ฉันคงได้แต่ภาวนาให้ฉันได้เจอเพื่อนแท้สักครั้ง เพื่อนคนที่ฉันเชื่อถือและไว้ใจได้ เพื่อนที่สามารถจะอยู่กับฉันตลอดไป...

          ฉันชื่อ พิชชา ชื่อเล่นชื่อฟ้า ตอนนี้ฉันอยู่ ป.6 กำลังจะขึ้น ม.1 ตอนนี้เป็นช่วงปิดเทอม เป็นปิดเทอมที่น่าเบื่อที่สุดที่ฉันเคยมีมา เพราะปิดเทอมปีอื่นๆฉันจะได้เรียนซัมเมอร์ แต่ปีนี้ฉันจะได้ขึ้น ม.1 แล้วนี่ จะเอาอะไรไปเรียนล่ะ                            โรงเรียนที่ฉันจะเข้าคือโรงเรียน...........(เรื่องไรจะบอกอ่ะ==)<<<เอาตรงๆเลยน๊ะเก๊าขี้เกียจคิดชื่อT^T from writer

อีกแค่ 10 วันก็จะถึงวันประถมนิเทศแล้วสินะ จะได้หาเพื่อนใหม่ๆได้สักที ฉันอดใจรอแทบไม่ไหวเลยจริงๆ อยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆจัง

          10 วันผ่านไป ไวเหมือนโกหก ==

วันประถมนิเทศวันแรกฉันวุ่นกับการหาที่เซ็นชื่ออยู่พักใหญ่ อ๊ะ ฉันได้อยู่ทับสองน่ะ (แต่ก็แปลกกับชีวิตน๊ะเพราะตั้งแต่ตอนอยู่ ป.1 นี่ฉันได้แบบว่า......1/8,2/8,3/2,4/2,5/4 และ 6/4 เห็นม๊ะๆ ตลอดมาฉันได้อยู่ห้องคู่หมดเลย ม.1 ก็ด้วย แต่ทำไมฉันไม่มีคู่กะเขาบ้างล่ะT^T)

ขณะที่ฉันกำลังเซ็นชื่ออยู่นั้น ตาก็ได้เหลือบไปเห็นชื่อชื่อหนึ่ง...สิธรินทร์....อ่ะ.........ชื่อนี้มัน.......อย่างกับบ้านสลิธีรินในแฮร์รี่ พอตเตอร์==....อ๊ะ!!!......นี่ฉันคิดอารายออกปายยยย ฉันกำลังจะบอกว่าฉันรู้สึกดีแล้วก็ถูกชะตากับชื่อชื่อนี้ต่างหากล่ะ=_= อุบ๊ะ สิธรินทร์ vs สลิธีรินทร์  น่าสนดีเนอะ=_=^^^ พอพอพอ

          3 วันผ่านไป

ก็คงต้องเดินหาตามเดิมสินะ แค่เปลี่ยนจากหาที่เซ็นชื่อเป็นหาห้องเนี่ย และเช่นเดิม...ขณะที่กำลังเดินหาตึกอยู่นั้น สายตาตัวดีของฉันได้มองไปเห็น....ไม่จริงอ่ะ....นั่นมัน...สเปกฉันเลยน๊ะนั่น!!!0_0 สูงโปร่ง ดูท่าทางสดใส ร่าเริง ท่าทางกวนteenนิดๆ มีออกมุมหวานหน่อยๆ แต่......เฮ้ย!!!!!  เค้าเป็นผู้หญิง0_0 !!!ชิบแล้วไง สเปกเป็นใจ วางไว้ไปตรงกะผู้หญิงหมดเลย ย้ำ หมดเลยT^T ฮือๆ ทำมายยยยยยยยยยยยย

“อ๊ะ!” ฉันอุทานเพราะมีผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งเดินมาชนฉัน

“อุ๊ย! ขอโทษค่ะ หนูขอโทษจริงๆหนูไม่ได้ตั้งใจ...”เด็กผู้หญิงคนนั้นพูด

“เอ่อ...ไม่เป็นไร อ๊ะ เรา ม.1 เหมือนกันนี่นา” ฉันพูดพลางมองไปที่อกซ้าย มีจุดหนึ่งจุดปักอยู่ และผู้หญิงคนนั้นชื่อ นิชารีย์

“จริงเหรอ ดีใจจัง นึกว่าวันนี้จะไม่เจอเพื่อน ม.1 ด้วยกันซะแล้ว”เธอยิ้มพลางมองไปรอบๆ

“ฉันชื่อ พิชชา ชื่อเล่นชื่อ ฟ้า จ้ะ เราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ เธอล่ะชื่ออะไร”ฉันถาม

“แก้ว นิชารีย์ค่ะ ชื่อพิชชาน่ารักจัง งั้นขอเรียกพิชชาก็แล้วกันนะ^^”

จากนั้นเราสองคนก็เดินไปที่ห้องด้วยกัน แก้วกับฉันดูจะเข้ากันได้ดี แก้วเป็นคนตรงๆ ตัวเล็กน่ารัก เดาอารมณ์ง่าย มีน้ำใจ ถึงจะไม่ใช่นิสัยที่ฉันชอบนักก็เถอะตรงที่เป็นคนตรงจนตรงเกินไปน่ะสิ(เหตุเกิดสักครู่หลังจากเราเป็นเพื่อนกันซักพักแล้วแก้วชวนไปซื้อสเลอปปี้ที่เซเว่น ตอนกินอยู่แม่งพูดออกมาดังๆว่า”ปวดขี้อ่ะ!”หลังจากนั้นแก้วก็เดินไปเข้าห้องน้ำปล่อยให้ฉันนั่งอึ้งอยู่คนเดียวท่ามกลางสายตาของคนอื่นที่มองมา=_=)

ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ที่หน้าห้องกับแก้วแล้วก็เพื่อนๆอีกหลายคนที่อยู่ห้อง2เหมือนกัน เออ ลืมอวดไป ห้องพิเศษด้วยแหละ^^ นั่งเหม่ออยู่ดีดีพลันสายตาก็เหลือบไปเห็น.....

“เฮ้ย!!!”ฉันอุทานออกมาดังลั่น เพื่อที่อยู่หน้าห้อง2ทั้งหมดหันมามองฉันเป็นตาเดียว แต่ฉันจะไม่อุทานได้ไงล่ะ ก็คนที่ฉันเห็นน่ะ มันเป็นคนคนเดียวกันกับที่ฉันบอกว่าตรงสเปกน่ะสิ เธอได้อยู่ห้องเดียวกับฉัน แล้วถ้ามีแค่นี้ฉันจะไม่อุทานออกมาเลยนะ แต่ต้องดูที่ชื่อที่ปักอยู่ตรงอกด้านซ้ายค่ะ...สิธรินทร์”...ช็อกบ้างไหมคะ ทั้งถูกชะตาและถูกสเปก=_=

“เอ่อ...ขอโทษค่ะ ไม่มีอะไร ขอโทษจริงๆ”ฉันบอกทุกคนเพื่อแก้สถานการณ์

“เป็นไรอ่ะพิชชา”แก้วถามฉัน

“แก้วรู้จักผู้หญิงคนนั้นไม๊อ่ะ”ฉันพูดพลางชี้ไปที่สิธรินทร์

“อ๋อ รู้จักสิ ชื่อ สร้อย น่ะ”แก้วบอก

“อืม ขอบใจนะ ฉันว่าฉันจะออกไปเดินเล่นซะหน่อย ครูเรียกเมื่อไหร่ฝากโทรตามด้วยแล้วกัน”ฉันบอกแก้วแล้วลุกออกไปเมื่อแก้วพยักหน้ารับ

ฉันเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าตึก พลางคิดไปเรื่อยเปื่อยเรื่องการที่จะขอสร้อยเป็นเพื่อน

“อ่า...พิชชาใช่ใม๊”เอ๊ะ เสียงคุ้นๆ เฮ้ย สร้อยนี่!

“อ่า..ใช่ๆ ระ..เรียกฟ้าก็ได้นะ”ฉันตอบไปอย่างตะกุกตะกัก ก็คิดเรื่องสร้อยอยู่แล้วสร้อยก็เดินมา เป็นใครเค้าก็ตกใจกันทั้งนั้นแหละ

“ฟ้า เรามาเป็นเพื่อนกันไม๊ เพื่อนสนิทเลยนะ ฉันถูกชะตากับเธอมากเลยตั้งแต่เห็นเธอครั้งแรกแล้วล่ะ” อะ....อะไรกัน สร้อยเป็นเพื่อนคนแรกที่เข้ามาชวนฉันเป็นเพื่อน..ครั้งแรกในชีวิตฉันเลย0_0

“ตกลงว่าไงหรอ?”สร้อยถามย้ำ

“อะ..อะ...ได้สิ ได้อยู่แล้วล่ะ สร้อย ฉันก็ถูกชะตาเธอเหมือนกันนะ”ฉันตอบไปอย่างรวดเร็ว

“หือ? สร้อย?”สร้อยถาม

“อือ ทำไมหรอ”ฉันถามกลับ

“เอ่อ...ฉันชื่อ ฝน นี่ฟ้าเป็นคนที่ 4 แล้วนะที่ทักฉันผิด==”

“อ้าว จริงอ่ะ ขอโทษๆ ว่าแต่ฝนกะฟ้า เข้ากันดีเนอะ^^” ฝนไม่ตอบแต่ยิ้มหวานส่งมาให้ ตอนนี้ฉันกำลังนึกแค้นยัยแก้วอยู่ แก้วก็โทรมา

“ฝน ฉันว่าครูมาแล้วนะ สายฉันบอกมา กลับห้องกันเหอะ”ฉันชวนฝน

“ไปดิไปดิ”ฝนตอบ แหม ชอบจัง ตอบแบบน่ารักๆอย่างนี้น่ะ

ใครจะไปรู้อะไรหล่ะ ตอนนี้หัวใจฉันเปี่ยมล้นไปด้วยความสุขจนแทบทะลักออกมาแล้วล่ะ^^ การเรียนในโรงเรียนนี้ต้องมีชีวิตชีวามากขึ้นเพราะ”เธอ”แน่ๆ^^

...........................................................................................................................

เดี๋ยวมีภาค 2 ต่อ ติดตามได้ใน เธอคนนั้น..จำไปจนวันตาย 2 น๊ะคะ

ช่วยกัน comment เยอะๆน้า